Motto: „Ludzie boją się zmian, nawet tych, które zmieniają na lepsze” - Józef Ignacy Kraszewski.
Czy Głuszyca może się stać miastem turystycznym? To pytanie staje się coraz bardziej na czasie, kiedy legły w gruzach sny o potędze przemysłowej Głuszycy. Od kilkunastu lat nie ma już ZPB „Piast”, jednej z największych fabryk włókienniczych na Dolnym Śląsku. Czas „Promyka”, a dalej kolejnych mutacji ZB „Dall”, to było tylko przedłużenie agonii. Na naszych oczach odbywa się proces unicestwienia dużego przedsiębiorstwa, które z różnych przyczyn nie wytrzymało wolnorynkowej konkurencji. W fabryce, która przez dziesiątki lat dawała chleb prawie dwutysięcznej załodze, pojawiła się firma robiąca interes na rozbiórce budynków i sprzedaży złomu. Nie spodziewaliśmy się tego do samego końca, nie dopuszczaliśmy takiej myśli, że naszego „Piasta” może spotkać los sąsiednich zakładów lniarskich w Walimiu. Dziś gdy walą się dachy, pękają mury, a na miejscu gdzie jeszcze nie tak dawno urzędowała dyrekcja fabryki, pojawiło się zwalisko gruzu, nie mamy złudzeń. To koniec. To nieodwracalny kres dumnych tradycji włókienniczych. Wprawdzie na szczęście funkcjonuje jeszcze „Indriana” i coś tam się kręci w dawnym „Argopolu”, ale to już nie to, co się działo w tętniącym życiem, rojnym i gwarnym miasteczku przez długie lata PRL-u.
Zadajemy sobie pytanie, co dalej? Czy upadek przemysłu oznacza zarazem początek końca miasta? Czy Głuszyca ma szanse przetrwać „czas burzy i naporu”, że użyję tutaj znanego określenia z czasów przełomu romantycznego w literaturze niemieckiej.

Wielu z nas, Głuszyczan, ulega malkontenckim opiniom, że miasto umiera. Emigruje z niego masowo młodzież. Ludzie żyją na granicy nędzy. Brakuje pracy i pieniędzy, szerzy się alkoholizm i narkomania. A władza nic nie robi, żeby pomóc bezrobotnym.
Pozostawiamy sprawę populistycznych ocen i wytrząsanych z rękawa etykiet na czas kolejnej kampanii wyborczej.
W mieście i w gminie wiele się zmieniło, podobnie jak i w całej Polsce, w Europie i na świecie. Mamy zupełnie nową jakość. Przede wszystkim zmienił się ustrój, a wraz z nim system gospodarczy. Zaistniały zupełnie nowe możliwości zarobkowania. Warto pomyśleć, czy w nowej sytuacji ekonomicznej przemysł jest tak ważny i determinujący możliwości bytowe ludności ? Czy nie można go czymś innym zastąpić ?
I tutaj dochodzimy do meritum sprawy. Co jest w stanie zastąpić fabryki włókiennicze w Głuszycy, czy jest coś takiego, czy bez nich da się żyć?
To nie jest wielkie odkrycie i nie dotyczy tylko Głuszycy - postawienie na turystykę, rekreację i wypoczynek. Fachowcy twierdzą, że branża turystyczna może z powodzeniem zastąpić wielki przemysł, pozwalając przy niewielkich nakładach inwestycyjnych i wykorzystaniu możliwości samofinansujących, uruchomić nowe miejsca pracy i zapewnić stabilny rozwój gospodarczy.
Dla Głuszycy to jest po prostu konieczność, a zarazem logiczna konsekwencja tego, gdzie żyjemy i co się wokół nas znajduje.
Okazuje się, że natura jest tutaj nadzwyczaj hojna i łaskawa. Mieszkamy w kotlinie otoczonej panoramą niezwykle pięknych gór i lasów. Mamy wiele atrakcji turystycznych, rzecz w tym aby je jak najszybciej dobrze zagospodarować i promować. Graniczymy z Czechami, blisko jest też do Niemiec. Mamy obok siebie inne atrakcyjne miejscowości turystyczne i uzdrowiskowe, a turystyka nie zna granic.
Szanse na rozwój turystyczno-letniskowy widzieli tutaj w Głuszycy już Niemcy pod koniec XIX i na początku XX wieku. Stawiali na niezwykle korzystne położenie wsi - Grzmiącej, Łomnicy, Głuszycy Górnej, Zimnej Wody, Sierpnicy. Budowali w nich gospody, domy noclegowe, pokoje gościnne. Tędy wiodły i wiodą nadal bardzo znane i atrakcyjne szlaki turystyczne Sudetów.
Głuszyca nie jest skazana na zagładę. To czy uda się powstrzymać regres, czy pójdziemy drogą postępu i rozwoju zależy tylko od nas samych. Trzeba tylko w to uwierzyć i nie bać się zmian. Trzeba im wychodzić na przeciw.

Stanisław Michalik, Głos Głuszycy.